Penguji Papan Kekunci Pro

Susun atur QWERTY ialah susun atur papan kekunci yang paling biasa di seluruh dunia, dinamakan sempena enam huruf pertama di baris atas kiri. Dibangunkan pada tahun 1870-an untuk mesin taip, ia direka untuk mengurangkan kesesakan dengan memisahkan pasangan huruf yang biasa digunakan. Walaupun tidak dioptimumkan untuk kelajuan menaip, kebiasaannya dan penggunaan yang meluas telah menjadikannya standard lalai di kebanyakan negara berbahasa Inggeris dan banyak lagi di seluruh dunia.

Susun atur AZERTY ialah variasi QWERTY yang digunakan terutamanya di negara-negara berbahasa Perancis. Ia menampung aksara bahasa Perancis dengan menukar beberapa kekunci daripada susun atur QWERTY standard. Kekunci A dan Q ditukar, begitu juga kekunci Z dan W, dan aksara khas seperti huruf beraksen lebih mudah diakses. Walaupun direka untuk kecekapan menaip bahasa Perancis, sesetengah pengkritik berpendapat ia tidak direka secara optimum untuk tabiat menaip moden.

Susun atur QWERTZ digunakan secara meluas di negara-negara Eropah Tengah, terutamanya di rantau berbahasa Jerman. Perbezaan utama daripada QWERTY ialah kekunci Z dan Y ditukar, mencerminkan kekerapan Z yang lebih tinggi dalam bahasa Jerman berbanding bahasa Inggeris. Susun atur ini juga termasuk kekunci untuk vokal umlaut (ä, ö, ü) dan eszett (ß), yang penting untuk tipografi Jerman. Pelbagai negara mempunyai versi QWERTZ khusus mereka sendiri yang disesuaikan dengan keperluan bahasa mereka.

Papan Kekunci Ringkas Dvorak direka pada tahun 1930-an oleh Dr. August Dvorak dengan mengambil kira ergonomik dan kecekapan menaip. Tidak seperti QWERTY, ia meletakkan huruf yang paling kerap digunakan dalam bahasa Inggeris pada baris utama, membolehkan kira-kira 70% penaipan berlaku di sana (berbanding 30% pada QWERTY). Susun atur ini mengurangkan pergerakan jari, berpotensi meningkatkan kelajuan menaip dan mengurangkan ketegangan. Walaupun kelebihan ergonomiknya, Dvorak tidak pernah mencapai penggunaan arus perdana kerana status QWERTY yang kukuh dan keluk pembelajaran yang berkaitan dengan penukaran susun atur.

Susun atur Colemak dicipta pada tahun 2006 sebagai alternatif moden kepada QWERTY dan Dvorak. Ia mengekalkan banyak kekunci pada kedudukan yang sama seperti QWERTY (termasuk kekunci pintasan biasa seperti Z, X, C, V), menjadikannya lebih mudah untuk dipelajari oleh pengguna QWERTY. Walaupun memindahkan huruf yang kerap digunakan ke baris utama untuk kecekapan, ia hanya menukar 17 kedudukan kekunci daripada QWERTY. Colemak menawarkan keseimbangan antara peningkatan ergonomik dan keluk pembelajaran, menjadikannya popular di kalangan peminat menaip dan pengaturcara yang mencari ergonomik yang lebih baik tanpa latihan semula yang lengkap.

Susun atur Workman, yang dibangunkan pada tahun 2010, memberi tumpuan kepada meminimumkan pergerakan jari sisi, yang dianggap lebih membebankan daripada pergerakan menegak. Ia meletakkan huruf Inggeris yang paling biasa dalam kedudukan yang memihak kepada pergerakan semula jadi jari. Tidak seperti Dvorak dan Colemak, Workman kurang memberi penekanan pada baris utama dan lebih kepada mengoptimumkan jarak perjalanan jari dan mengurangkan beban kerja pada jari kelingking. Susun atur ini semakin mendapat perhatian di kalangan peminat papan kekunci ergonomik yang mendapati Dvorak terlalu berbeza daripada QWERTY dan Colemak tidak cukup ergonomik.

Papan kekunci Jepun menggunakan susun atur unik yang menampung kedua-dua abjad Latin dan aksara Jepun. Papan kekunci Jepun standard menggunakan susun atur QWERTY untuk aksara Latin tetapi termasuk kekunci tambahan untuk memasukkan aksara kana Jepun. Pengguna boleh bertukar antara mod input untuk menaip dalam mana-mana skrip. Sifat kompleks penulisan Jepun dengan beribu-ribu aksara kanji bermakna input aksara langsung tidak dapat dilaksanakan; sebaliknya, pengguna menaip secara fonetik menggunakan kana atau romaji (huruf Latin), dan perisian penukaran mencadangkan aksara kanji yang sesuai berdasarkan konteks.