Tester Klawiatury Pro

Układ QWERTY to najpopularniejszy układ klawiatury na świecie, nazwany od pierwszych sześciu liter w lewym górnym rzędzie. Opracowany w latach 70. XIX wieku dla maszyn do pisania, został zaprojektowany w celu zmniejszenia zacinania się poprzez rozdzielenie często używanych par liter. Mimo że nie jest zoptymalizowany pod kątem szybkości pisania, jego znajomość i szerokie zastosowanie uczyniły go domyślnym standardem w większości krajów anglojęzycznych i wielu innych na całym świecie.

Układ AZERTY to wariant QWERTY używany głównie w krajach francuskojęzycznych. Dostosowuje się do znaków języka francuskiego poprzez zamianę kilku klawiszy ze standardowego układu QWERTY. Klawisze A i Q są zamienione, podobnie jak Z i W, a znaki specjalne, takie jak litery z akcentami, są łatwiej dostępne. Mimo że został zaprojektowany z myślą o efektywności pisania po francusku, niektórzy krytycy twierdzą, że nie jest optymalnie zaprojektowany dla współczesnych nawyków pisania.

Układ QWERTZ jest szeroko stosowany w krajach Europy Środkowej, szczególnie w regionach niemieckojęzycznych. Główną różnicą w stosunku do QWERTY jest zamiana klawiszy Z i Y, co odzwierciedla większą częstotliwość występowania litery Z w języku niemieckim w porównaniu z angielskim. Układ zawiera również klawisze dla samogłosek z przegłosem (ä, ö, ü) oraz eszett (ß), które są niezbędne w niemieckiej typografii. Różne kraje mają swoje własne, specyficzne wersje QWERTZ, dostosowane do ich potrzeb językowych.

Uproszczona klawiatura Dvoraka została zaprojektowana w latach 30. XX wieku przez dr Augusta Dvoraka z myślą o ergonomii i efektywności pisania. W przeciwieństwie do QWERTY, umieszcza najczęściej używane litery w języku angielskim w rzędzie podstawowym, co pozwala na wykonanie około 70% pisania w tym miejscu (w porównaniu do 30% w QWERTY). Ten układ zmniejsza ruch palców, potencjalnie zwiększając szybkość pisania i zmniejszając obciążenie. Mimo swoich zalet ergonomicznych, Dvorak nigdy nie zyskał masowej popularności ze względu na ugruntowaną pozycję QWERTY i krzywą uczenia się związaną ze zmianą układu.

Układ Colemak został stworzony w 2006 roku jako nowoczesna alternatywa dla QWERTY i Dvoraka. Zachowuje wiele klawiszy w tej samej pozycji co QWERTY (w tym popularne skróty klawiszowe, takie jak Z, X, C, V), co ułatwia naukę użytkownikom QWERTY. Przenosząc często używane litery do rzędu podstawowego w celu zwiększenia wydajności, zmienia tylko 17 pozycji klawiszy w stosunku do QWERTY. Colemak oferuje równowagę między poprawą ergonomii a krzywą uczenia się, co czyni go popularnym wśród entuzjastów pisania i programistów poszukujących lepszej ergonomii bez konieczności całkowitej zmiany nawyków.

Układ Workman, opracowany w 2010 roku, skupia się na minimalizacji bocznych ruchów palców, które są uważane za bardziej męczące niż ruchy pionowe. Umieszcza najpopularniejsze litery angielskie w pozycjach, które sprzyjają naturalnemu ruchowi palców. W przeciwieństwie do Dvoraka i Colemaka, Workman kładzie mniejszy nacisk na rząd podstawowy, a większy na optymalizację odległości pokonywanej przez palce i zmniejszenie obciążenia małych palców. Ten układ zyskuje na popularności wśród entuzjastów ergonomicznych klawiatur, którzy uważają Dvoraka za zbyt odmienny od QWERTY, a Colemaka za niewystarczająco ergonomiczny.

Japońskie klawiatury wykorzystują unikalny układ, który obsługuje zarówno alfabet łaciński, jak i japońskie znaki. Standardowa japońska klawiatura używa układu QWERTY dla znaków łacińskich, ale zawiera dodatkowe klawisze do wprowadzania japońskich znaków kana. Użytkownicy mogą przełączać się między trybami wprowadzania, aby pisać w obu systemach pisma. Złożona natura japońskiego pisma z tysiącami znaków kanji oznacza, że bezpośrednie wprowadzanie znaków jest niepraktyczne; zamiast tego użytkownicy piszą fonetycznie za pomocą kana lub romaji (liter łacińskich), a oprogramowanie konwertujące sugeruje odpowiednie znaki kanji na podstawie kontekstu.